Nepali Poem

तिनै हुन् विर मरेर आफू रगतको खोला बगाए तिनै हुन् शहिद मरेर आफू देश यो सजाए सोचेनन् कहिल्यै कति छ दु:ख लड्दा यो लडाईमा ज्यानै फाली लागेथे तिनै जनताको भलाईमा

दिन बित्यो रात बित्यो तिमीलाई सम्झी साल बित्यो आकाशका तारा गन्छु एकान्तमा टोलाई रहन्छु मेरो मुटू खेलौना होइन खेली तिमी नभागन मेरो पनी त मनै हो माया गर्ने बाचा गर्छ यो। बितेका ती पल सम्झीँदा आखाबाट आँसु झर्छ छाडी गयौ तिमी मलाई फेरी पनी याद आँउछ मेरो मुटू खेलौना होइन खेली तिमी नभागन मेरो पनी त मनै हो माया गर्ने बाचा गर्छ यो।।

सुस्तरी सुसेल्दै आउछ कोही अन्धकार कुनाबाट छाउछ कोही रक्त पिपासु आँखा उसको खोज्दैछ अर्को लास कोही। चिर्दैछ खादैछ मांस फेरि खानेछ मुटू छाती चिरी रगतको धारा बगाउदै मुखमा हुँदैछ ऊ रगताम्य फेरी। उठी ऊ चिहानबाट पुग्दैछ हरेको सिरान सम्म रातको चकमन्नमा घुम्दै हराउछ ऊ बिहानसम्म।

लौ तिम्रो आँखा अगाडि उभिन्छु म जति हेर्न छ हेर अब लौ तिम्रो अंगालोमा बाधिन्छु म जति बेर्न छ बेर अब। हातेमालो गर्दै बाँकी जिवन काट्नु छ अब सादा कागज सरी यो जोवन जति कोर्न छ कोर अब। घायल भएर तिम्रो नजरले छरिएको चारै तिर जति सोर्न छ सोर अब् निकटताको सिमा छैन, वियोगको के कुरा दुई ज्यान हामी अलग हो र अब? 

मौन जिवन मौन प्रेम मौन आँखा मौन सपना मौन भावना मौन वेदना अनि, . . . .मौन म